Biographic28,821
Bibliographic93,161
Promoting Accountability Lai Sim
| ID: | BMI0009 | ||||
|
Name
ឈ្មោះ
|
Lai Sim
ឡៃ ស៊ីម
|
||||
|
Other Name
ឈ្មោះហៅក្រៅ
|
Svay Bau
ស្វាយ បូ
|
||||
|
Gender
|
f
|
||||
|
ភេទ
|
ស្រី
|
||||
|
Status
|
Alive
|
||||
|
ស្ថានភាពគ្រួសារ
|
នៅរស់
|
||||
|
Source Interview
|
BMI0009 20100924 Malai commune, Malai district, Banteay Meanchey province. Interviewed by Chhang Youk.Interbiewed with Lai Sim, female, 55 years old.
|
||||
|
ប្រភពនៃឯកសារ/បទសម្ភាសន៍
|
ប៊ីអឹមអាយ០០០៩២០១០០៩២៤ ឃុំម៉ាឡៃ ស្រុកម៉ាឡៃ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ។ សម្ភាសន៍ដោយៈ ឆាំង យុ។ សម្ភាសន៍ជា មួយ ឡៃ ស៊ីម អាយុ៥៥ឆ្នាំ។
|
||||
|
Attribute Others
|
She feels regret and wants to forget the past
|
||||
|
Attribute Others
|
ស៊ីម ចង់បំភេ្លចអតីតកាលដោយសារគាត់មានការស្ដាយក្រោយ
|
||||
|
Date of Birth
|
[Present aged: 55 years old]
|
||||
|
ថ្ងៃ-ខែ-ឆ្នាំ កំណើត
|
អាយុបច្ចុប្បន្ន៥៥ឆ្នាំ
|
||||
|
Join KR
|
1972????
|
||||
|
ការចូលរួមសកម្មភាពក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម
|
១៩៧២????
|
||||
|
Reason to Join KR
|
Volunteer
|
||||
|
មូលហេតុចូលរួមសកម្មភាពក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម
|
ចូលដោយស្ម័គ្រចិត្ដ
|
||||
|
DK ORG Unit 75-79
|
Sale field, Kampot province
|
||||
|
អង្គភាពក្នុងរបបខ្មែរក្រហម(1975-79)
|
ស្រែអំបិល ខេត្ដកំពត
|
||||
|
KR Rank(1975-79)
|
Salt field worker
|
||||
|
តួនាទីក្នុងរបបខ្មែរក្រហម(1975-79)
|
កម្មករធ្វើអំបិល
|
||||
|
DK Zone 75-79
|
Central Zone(12), Kampong Tuol and region 35, Kampot province, salt field of the state.
|
||||
|
ទីតាំងភូមិសាស្រ្តក្នុងរបបខ្មែរក្រហម(1975-79)
|
ភូមិភាគមជ្ឈឹម(១២), កំពង់ទួល និង តំបន់៣៥, ខេត្ដកំពត, ស្រែអំបិលរបស់រដ្ឋ។
|
||||
|
Superior
|
When she was a soldier before 1975, Him was a chief of battlion 101.
|
||||
|
អ្នកដឹកនាំ
|
ពេល ស៊ីម នៅធ្វើទ័ពមុនឆ្នាំ១៩៧៥ ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រង របស់ ហ៊ីម ជាកងវីរ។
|
||||
|
Associates
|
|
||||
|
អ្នកពាក់ព័ន្ធដ៏ទៃទៀត
|
|
||||
|
Summary
|
Lai Sim is 55 year-old and she lives in Daung village, Malai commune, Malai district, Banteay
Meanchey province. She studied through grade 6 at Wat Kampeng school when she was a child. In 1970, Sim was a medic in Ponley sub-district.
Sim volunteered to join revolution in 1972, when Khmer Rouge used their ideology to call for youth, especially brave and committed women
who. During the revolution, she was assigned to be a messenger, taking letters from one village to another, though she did not know what the letters were about. After being a messenger for a while, Sim was appointed to be chief of village women៌s unit and there was a house for a meeting. After she worked as the chief of the women៌s unit for a while, she learned that Angkar had called for youth to be soldiers in big cell 101, in Region 33,to fight
along the Pich Nil mountain range, Doh Chunhchor, Mohar Saing and Trapaing Kraloeng. Sim joined the forces. Before going to the battle field,all youths were trained to scrawl
and lying down in Prey Khmeng village, Korng Pisey district, Kampong Speu province. The supervisor was Him. Sim was a brave soldier; and was therefore selected to serve in a special unit as a bomber. Sim said her unit was mostly successful.
When the KR force took power in 1975, Sim was sent to be a guard at Kampong Tulol inPhnom Penh. During 1976-77, Sim and many other women were moved to work in the salt field in Kampot province. There, she worked nights and sometime
she worked through the night to carry salt and guard the coast. Working in the salt field was very hard because the KR used people to plough the farm. There were 100 to 200 people per unit
and they were divided into different groups. One day,the unit chief selected some able women
to see a film at the Chenlar cinema in Phnom Penh. Sim went there with some other women and saw the film about women in the salt field. During the regime, Sim sent a letter to her father because she had not been back to her hometown for years.
When the Vietnamese troops entered Cambodia in 1979, Sim, along with KR soldiers, fled to Kampong Speu province,and from there continued
on to Pailin, Sala Kroa, Boeng Chhnang and Phnom Baraing Thleak toward the Cambodia-Thailand border. Years after the end of civil war, Sim felt regret at having left her father to live alone in the Malai district.
|
||||
|
សេចក្ដីសង្ខេបបទសម្ភាស៏
|
ឡៃ ស៊ីម មានអាយុ៥៥ឆ្នាំ បច្ចុប្បន្នរស់នៅក្នុងភូមិដូង ឃុំម៉ាឡៃ ស្រុកម៉ាឡៃ ខេត្ដបន្ទាយមានជ័យ។ ស៊ីម រៀនដល់ថ្នាក់ទី៦នៅសា លាវត្ដកំពែងកាលនៅពីកេ្មង។ នៅឆ្នាំ ១៩៧០គាត់បានធ្វើពេទ្យ នៅក្នុងឃុំពនៃ្ល។ ស៊ីម បានចូលធ្វើបដិវត្ដន៍នៅឆ្នាំ១៩៧២ ដោយ សារតែពេលនោះខែ្មរក្រហមបានអំពាវនាវរកនារីអង់អាចក្លាហាន ដើម្បីចូលបំរើបដិវត្ដន៍។ ការងាររបស់ គាត់នៅពេលនោះគឺជានីរសា រត់សំបុត្រពីភូមិមួយទៅមួយនៅក្នុងឃុំប៉ុនែ្ដគាត់មិនបានដឹងថាសំ បុត្រនោះនិយាយអំពីអ្វីនោះទេ។ ធ្វើការជានីរសារបានមួយរយៈ ស៊ីម ត្រូវបានជ្រើសរើឱ្យធ្វើជាប្រធាននារីភូមិដែលនៅទីនោះមានផ្ទះ មួយដែលគេសាងសង់សំរាប់ធ្វើជាមន្ទីរប្រជុំ។ មិនយូរប៉ុន្មានអង្គការ បានជ្រើសរើសយុវជនយុវនារីឱ្យចូលធ្វើកងទ័ពនៅកងធំលេខ១០១ស្ថិតក្នុងតំបន់៣៣ដើម្បីឡើងទៅច្បាំងនៅជួរភ្នំពេជ្រនិល ដោះជញ្ជរមហាសាំង និងនៅត្រពាំងក្រឡឹងហើយ ស៊ីម ក៏បានចូលរួម។ មុន ពេលទៅច្បាំង កងទ័ពទាំងនោះត្រូវបានយកទៅហ្វឹកហាត់អំពីរបៀប ធើ្វសឹកដូចជាការលូនក្រាបជាដើមនៅក្នុងភូមិពៃ្រកេ្មង ស្រុកគងពិសី ខេត្ដកំពង់ស្ពឺ។ មេបព្ជាា ការ របស់ ស៊ីម នៅពេលនោះគឺឈ្មោះ ហ៊ីមជាប្រធានកងវរៈ។ ដោយសារ ស៊ីម គឺជានារីក្លាហាន គាត់ត្រូវបាន ជ្រើសឱ្យចូលនៅក្នុងកងទ័ពពិសេសដែលជាអ្នកលូនកាត់ពៃ្រដើម្បី បោកគ្រាប់បែកក្នុងករណីទីតាំងនៅឆ្ងាយ។ ស៊ីម បាននិយាយថា ពេលទ័ពរបស់គាត់ចេញទៅច្បាំងម្ដងៗតែងតែទទួលបានជ័យជំនះ ភាគច្រើន។ បន្ទាប់ពីកងទ័ពខែ្មរក្រហមទទួលបានជ័យជំនះនៅឆ្នាំ ១៩៧៥ស៊ីម ត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យទៅ យាមការពារនៅឯកំពង់ទួល នៅភ្នំពេញវិញ។ នៅឆ្នាំ១៩៧៦៧៧ ស៊ីម និងនារីជាច្រើននាក់ ទៀតបានផ្លាស់ទៅធ្វើការផលិតអំបិលនៅនៅខេត្ដកំពត។ នៅទីនោះ ស៊ីម ត្រូវធ្វើការដល់យប់ជ្រៅពេលខ្លះត្រូវ រែកអំបិលទល់ភ្លឺ ហើយពេលខ្លះទៀតគាត់ត្រូវនៅយាមឆេ្នរនៅពេលយប់ទៀតផង។ ការងារនៅស្រែអំបិលគឺជាការងារហត់នឿយព្រោះតំរូវឱ្យមនុស្សមកភ្ជួរស្រែ ហើយត្រូវការមនុស្សច្រើនទៅធ្វើក្នុង មួយកងមានប្រ ហែលពី១០០ទៅ២០០នាក់ឯណោះហើយនៅក្នុង នោះមានបែង ចែកជាកងតូចៗជាច្រើនទៀត។ ស៊ីម ចាំបានថាគាត់ត្រូវបានអង្គ ការជ្រើសរើសឱ្យមកមើលកុននៅឯរោងកុន ចេនឡាបានម្ដងជាមួយ នារីៗផេ្សងទៀតដោយសារពួកគាត់ត្រូវបានចាត់ទុក ថាជាអ្នកមាន សមត្ថភាព ហើយកុនដែលបញ្ចាំងនោះនិយាយអំពីនារី ស្រែអំបិល។ ដោយសារបែកពីឪពុកម្ដាយអស់រយៈពេលយូរ ស៊ីម នឹកគ្រួសារគាត់ ជាអនេក ពេលនោះគាត់បានសរសេរសំបុត្រមួយ ច្បាប់ផ្ញើរជូនឪពុក ដែលបានរៀបរាប់ពីសុខទុក្ខរបស់ខ្លួនដើម្បីកុំឱ្យ ពួកគាត់មានការបារម្ភ ព្រោះ ស៊ីម បានចាកចេញពីផ្ទះតាំង ពីយូរយា ណាស់មកហើយ។ នៅពេលវៀតណាមចូលមកដល់នៅឆ្នាំ១៩៧៩ ស៊ីម បានភៀស ខ្លួនទៅតាមខេត្ដកំពង់ស្ពឺជា មួយកងទ័ពខែ្មរក្រហម ហើយបានបន្ដ ដំណើរទៅដល់បៃ៉លិន សាលាក្រៅ បឹងឆ្នាំង និងភ្នំបារាំង ធ្លាប់ទៅ នៅជាយដែនកម្ពុជាថៃ។ ជាច្រើនឆ្នាំបន្ទាប់ពី សង្គ្រាមស៊ីវិលបាន បញ្ចប់ ស៊ីម មានអារម្មណ៍សោកស្ដាយដែលបាន ចាកចេញពីឪពុក ហើយមករស់នៅតែម្នាក់ឯងនៅស្រុកម៉ាឡៃ។
|
||||
|
Copyright
|
© DC-CAM
|
||||
|
រក្សាសិទ្ធិដោយ
|
© មជ្ឈមណ្ឌលឯកសារកម្ពុជា
|
||||
